Mijn eerste ervaring met een vruchtbaarheidskliniek was rampzalig. Ik werd gedwongen om een invasieve behandeling te ondergaan in een ziekenhuisgang en uiteindelijk weigerde ik om ermee door te gaan en liep ik weg. De kliniek heeft nooit meer contact met ons opgenomen en we zijn nooit meer teruggegaan.<\/p>\n
Laten we zeggen dat het geen veelbelovende start was.<\/strong><\/p>\n Sindsdien heb ik meerdere IVF-rondes en meer dan een dozijn klinieken doorlopen. Ik ben een vruchtbaarheidsveteraan geworden en heb elke test ondergaan die vrouwen en artsen kennen in een poging om mijn onvruchtbaarheid te diagnosticeren en te genezen. Hier zijn mijn beste tips voor het kiezen van een kliniek en hoe je de goede, de slechte en de lelijke uit elkaar kunt houden.<\/p>\n Ik denk dat de eerste schok bij vruchtbaarheidsklinieken is dat de meeste er niet uitzien als een plek waar je naartoe zou gaan om een baby te maken. In de loop der jaren ben ik het onverwachte gaan verwachten - van de kliniek die eruitzag alsof hij rechtstreeks uit een Dickens-roman kwam tot de kliniek die een soort hedendaagse kunstgalerie in New York was.<\/p>\n Waar ik echter nooit aan heb kunnen wennen, is de vruchtbaarheidskliniek<\/a> wachtkamer. De meeste plaatsen denken niet na over de privacy en anonimiteit die veel pati\u00ebnten willen en nodig hebben. In de ergste gevallen zitten koppels op elkaar gepropt, stoelen tegenover elkaar zodat je nergens anders naar kunt kijken, met misschien een stapel kinderspeelgoed in de hoek om je eraan te herinneren wat je niet hebt.<\/p>\n Drie maanden later bleek dat ik zwanger was, maar dat de foetus** buitenbaarmoederlijk was en zich in mijn maag** had genesteld. Dit was een levensbedreigende situatie die voorkomen had kunnen worden als er een nauwkeurigere zwangerschapstest was gedaan aan het einde van onze behandeling.<\/em><\/p><\/blockquote>\n De beste wachtkamer die ik ooit heb bezocht, had bij het ontwerp duidelijk rekening gehouden met de ervaring van de pati\u00ebnt. De muren waren gebogen zodat elk stel in zijn eigen priv\u00e9ruimte kon zitten. Aangezien er altijd veel gewacht moet worden, was dat veel prettiger.<\/p>\n Vroeg of laat in je vruchtbaarheidsreis<\/a>Je partner (of jij) gaat de gruwel van de 'productiekamer' ervaren - de plek waar mannen en tijdschriften samenkomen om een spermamonster te produceren. De meeste kamers zijn piepklein en doen vaak ook dienst als toilet of kast. Die van onze eerste kliniek had een emmer en dweil in de hoek, dozen chirurgische handschoenen van de vloer tot aan het plafond, het obligate goedgebladerde tijdschrift uit de bovenste plank en een zeer ongemakkelijk uitziende plastic stoel.<\/p>\n Het heeft me altijd teleurgesteld dat koppels niet routinematig wordt gevraagd of ze samen willen zijn voor dit deel van het proces, zodat je als moeder tegen je kind kunt zeggen: \"Ik was erbij.\" Telkens als we de moed hadden om dit aan te vragen, behandelden de medewerkers van de kliniek ons alsof we vreemd waren, ondanks het feit dat er over het algemeen twee nodig zijn om een baby te maken.<\/p>\n Als de productiekamers meer als slaapkamers zouden worden ingericht, met zachte verlichting en misschien een iPod met een muziekkeuze, dan zouden stellen, als ze dat willen, ervoor kunnen kiezen om het proces van geassisteerde conceptie samen op een meer natuurlijke manier te beginnen.<\/p>\n Tegenwoordig staan de meeste vruchtbaarheidsklinieken toe dat partners aanwezig zijn bij de embryotransplantatieprocedure en dat is zeker positief. Maar bij een van de beste klinieken waar we ooit zijn geweest, mochten we ook meekijken bij het ICSI-proces, toen de embryoloog sperma in de eicel injecteerde. De gedachte dat we over jaren tegen ons kind zouden kunnen zeggen dat we dat moment hadden meegemaakt, was zo'n voorrecht.<\/p>\n Bovendien is nieuwe technologie zoals de Embryoscope - die continu filmbeelden maakt van je embryo's tijdens hun eerste dagen in het laboratorium - geweldig. Natuurlijk zouden we allemaal, als we de keuze hadden, liever op natuurlijke wijze een baby krijgen, maar deze mogelijkheden zijn uniek en speciaal en bieden enige compensatie voor het feit dat we te maken hebben met wat, laten we eerlijk zijn, een kunstmatig en moeilijk proces is.<\/p>\n Als je particulier wordt behandeld (en de meeste vrouwen die een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaan doen dat) dan is het echt belangrijk om de tijd te nemen om de juiste omgeving en kwaliteit van zorg te kiezen. In de drukste klinieken kan het soms voelen alsof je een koe bent op een veemarkt met een nummer op je rug gedrukt. Ik ben naar een kliniek geweest waar niet alleen de wachtkamer vol zat, maar waar je ook regelmatig mensen op de trap zag zitten. Ik sprak onlangs ook een vrouw die zei dat haar kliniek zo druk was dat ze de telefoon nooit opnamen, dus als ze een vraag had, hoe klein ook, moest ze op de trein van Brighton stappen en naar Londen komen.<\/p>\n De beste vruchtbaarheidsklinieken hebben tijd voor je en geven je het gevoel dat je een individu bent. Je krijgt de kans om een relatie op te bouwen met \u00e9\u00e9n arts die de moeite doet om je verhaal te begrijpen en die, net als een detective, probeert uit te zoeken wat het probleem is en wat er moet gebeuren. In het ideale geval is diezelfde arts degene die de dosering van je stimulatiemedicijnen vaststelt en je scans, eicelverzameling en embryotransplantatie uitvoert.<\/p>\n