Als ik een vrouw zou adviseren die overweegt om een baby te krijgen via in-vitrofertilisatie met een gedoneerde eicel, zou ik zeggen dat ze wat onderzoek moet doen, maar niet te veel. Lees blogs over het onderwerp, maar niet te veel. Geef je geest net genoeg om over na te denken zonder haar te overweldigen met alle verschillende meningen over het onderwerp. Kies een onderwerp en zoek twee tegengestelde reacties. Stop dan met onderzoeken en laat je geest aan het werk gaan.
Een van mijn grootste zorgen toen ik overwoog om een baby te krijgen met het DNA van een andere vrouw, was of ik een band zou krijgen met die baby. Ik heb wat gelezen. Ik herinner me dat ik me vastklampte aan de opmerking van Desperate Housewives-ster Marcia Cross: "Als een vrouw ouder wordt, krijgt ze donoreicellen, wat de baby niet minder mooi of perfect maakt." Hoewel ze niet had toegegeven dat ze een eiceldonor had gebruikt om haar tweeling te verwekken, troostte deze uitspraak me. Ik las ook een blog van een vrouw wiens citaat ik vaak heb gebruikt, geparafraseerd: "Wie zegt dat mijn genetica zo superieur is? Misschien doe ik mijn kinderen wel een plezier door genen te lenen."
Toen las ik een blog van een vrouw die moeite had om zich te hechten aan haar baby die was verwekt met een donoreicel. Ze zei dat ze het beeld van de donor bleef zien in het gezicht van haar kind. Het is vier jaar geleden sinds ik die blog las, maar pas onlangs realiseerde ik me hoe mijn geest met die informatie omging. Toen ik foto's ontving van de donor die we uiteindelijk kozen, bekeek ik ze kort, waardeerde ze en legde ze toen weg om er nooit meer naar te kijken.
Als ik nu naar de gezichten van mijn drie prachtige kinderen kijk, die verwekt zijn met de hulp van die donor, zie ik niet de fysieke kenmerken die ze delen met de eiceldonor. Ik zie mijn man en ik zie mijn kinderen. Ik zie zelfs een beetje van mezelf.
Ons DNA vermengde zich tenslotte in mijn baarmoeder. Tijdens de zwangerschap van zoogdieren, in een proces dat foetaal-maternaal microchimerisme wordt genoemd, wisselen moeder en foetus DNA en cellen uit. Uit een onderzoek onder vrouwen die in de zeventig waren overleden, bleek dat meer dan de helft van de vrouwen mannelijk DNA in hun hersenen had, vermoedelijk van toen de zonen van de vrouwen nog in de baarmoeder zaten. Er werd ook mannelijk DNA ontdekt in bloedmonsters van vrouwen. Er zijn niet alleen foetale cellen in de moeder gevonden, maar ook cellen van de moeder in de foetus.
Ik weet dat de ervaring van elke moeder die een baby krijgt met gedoneerde eicellen waarschijnlijk anders is. Ik had het voordeel dat ik een van mijn eigen genetische kinderen had om te vergelijken met de ervaring van baby's die met gedoneerde eicellen zijn verwekt. Is er een verschil in hoe ik me voel tussen mijn oudste zoon en zijn drie jongere broertjes en zusjes? Ja.
Het grootste verschil is waarschijnlijk de genetische spiegel die mijn oudste zoon me voorhoudt en waarin ik mezelf kan zien. Hoewel hij niet veel op mij lijkt, voelen veel van zijn gedragingen en houdingen vertrouwd aan. Ik weet instinctief hoe ik met sommige van zijn moeilijkere buien moet omgaan omdat ik die ook heb meegemaakt. Ik weet wanneer ik bepaalde interesses moet aanmoedigen omdat het mijn interesses zijn.
Mijn interactie met mijn twee dochters en jongste zoon is anders. Hoewel de genetische spiegel ontbreekt, heb ik wel een diepe waardering voor de interessante en slimme mensen die ze zijn en die in veel opzichten superieur aan mij zijn. Mijn driejarige dochter is heel slim en getalenteerd met taal. Ze is ook fysiek ongelooflijk vaardig. Haar jongere broertje is een echte krachtpatser en kan iedereen zonder blikken of blozen in de ogen kijken. Hun zusje is het liefste spitfire dat ik ooit ben tegengekomen, zo behendig en opmerkzaam.
Bij mijn oudste zoon voel ik een soort bezitterigheid. Bij mijn andere drie kinderen voel ik teder respect - en zoveel dankbaarheid. Ik voel me enorm bevoorrecht dat ik hun moeder mag zijn, dat ik een leidende kracht mag zijn terwijl ze opgroeien en dat ik deel mag uitmaken van hun toch al fantastische levens.
Daarnaast heb ik nog steeds een heel intieme band met mijn jongste kinderen op de manier waarop mensen van nature met elkaar omgaan. Mijn oudste dochter heeft de behoefte om te rebelleren, niet op een kwaadaardige manier, maar op een manier die haar energie en levendigheid geeft. Ik begrijp dat. Mijn jongste dochter heeft veel genegenheid nodig. Ook dat begrijp ik. Mijn jongste zoon sloopt alles, vindt het leuk en kijkt naar de gezichten van zijn ouders voor bevestiging dat zij het ook leuk vinden. Yup. Dat snap ik.
Toen we net twee kinderen hadden, waarvan de ene genetisch van mij is en de andere niet, maakte ik me soms zorgen over mijn band met mijn dochter, het jongste kind. Als ik met vrienden en familie sprak, noemde ik de eiceldonor de "biologische moeder" van mijn dochter. Maar omdat ik me ongemakkelijk voelde bij die uitdrukking, dacht ik aan hoe mijn dochter in mijn baarmoeder groeide en hoe ze zonder mij niet zou bestaan. Ik begon de eiceldonor "de eiceldonor" te noemen. Woorden zijn belangrijk.
Nu mijn dochter ouder is en ik nog twee kinderen heb die verwekt zijn met de embryo's uit de eerste IVF-ronde, hoef ik mezelf niet langer gerust te stellen. Ik ben de moeder van deze kinderen en alleen ik - en mijn man - kan ze het begrip, de knuffels, de discipline en de liefde geven die ze nodig hebben. Er is geen enkel verschil tussen hoeveel ik van mijn genetische kind hou en hoeveel ik van mijn andere kinderen hou. Ik hou even intens en evenveel van ze.
Hoewel ik nooit de gelijkenis van onze eiceldonor op de gezichten van mijn kinderen zie, geloof ik dat het karakter van onze donor duidelijk zichtbaar is in de persoonlijkheid van mijn kinderen. Volgens de eiceldonorcoördinatoren van de vruchtbaarheidskliniek was de grootste motivatie van onze donor om anderen van dienst te zijn. Ze beschreven haar als levendig, geestig en energiek. Ik voel de grootmoedigheid, het gevoel voor humor en het intellect van deze jonge vrouw in mijn kinderen terwijl ze opgroeien en zich ontwikkelen. Ik voel me ongelooflijk gelukkig dat ik haar genen in mijn familie heb.
Elk van mijn zwangerschappen, hoewel moeilijk in mijn veertiger jaren, was vol heerlijke verwachting. Elk van mijn bevallingen was de beste ervaring van mijn leven. Alle vier mijn baby's op mijn borst houden in het ziekenhuis was heiliger dan welk religieus ritueel dan ook. Ik heb nu vier kinderen van vijf jaar en jonger en dat is niet gemakkelijk. Maar het is diepgaander en bevredigender dan alles wat ik me ooit had kunnen voorstellen.
In mijn tijd als vrijgezel heb ik nooit geweten dat als je kinderen hebt, je evenveel of meer ontvangt als je geeft. Elk van mijn vier kinderen, genetisch aan mij verwant of niet, is mijn leraar. Elk kind houdt zonder voorbehoud van me, of ik dat nu verdien of niet. Ik kan mijn frustratie, woede en bezorgdheid niet langer onder het tapijt vegen omdat het mijn relatie met mijn kinderen beïnvloedt. Mijn lach is meer dan verviervoudigd en mijn algemene geluksniveau is een zoete tevredenheid. Voor mij zijn mijn kinderen vier van de mooiste creaties op deze planeet.
Volgens mij is er geen twijfel mogelijk. Als je geen baby's kunt krijgen met je eigen eicellen, dan adopteer je of je ondergaat IVF met gedoneerde eicellen. De nettowinst is zoveel groter dan alle kosten. En als je je baby elke avond in slaap wiegt, zul je je gelukkige sterren danken dat je zo'n onmetelijke rijkdom in je leven hebt.
Dus aan de vrouw die eiceldonatie overweegt: doe je onderzoek. Maar stop voordat de negatieve perceptie van iemand anders een anderszins optimistische kijk op je eigen mogelijkheden aantast. Gewapend met de informatie die je hebt, bedank het universum voor de moderne wetenschap en ga moedig en vol vertrouwen verder. Alleen de meest waardevolle ervaringen in het leven staan je te wachten.
